خسته مثل پدری گوشه ی آسایشگاه

                                   که کسی غیر پرستار سراغش نرود

خسته ام بیشتر از پیرزنی تنها که

                                    عید باشد نوه اش سمت اتاقش نرود

تا قبله‌ی ابروی تو ای یار کج است

                 محراب دل و قبله‌ی احرار کج است

ما جانب قبله‌ی دگر رو نکنیم

                آن قبله مراست گر چه بسیار کج است

فروغی بسطامی

عاشق نشدم خلاف به ارضتان رساندن

                                                 این عالمیان،خطا به گوشتان رساندن

من گر تا پایه ی دار روم نمیشم،عاشق

                                               کشک است عشق،سوا به سهمتان رساندن

حسن حمید

صد غزل بر ساعت صفر دلم گفتم نشد

عاشق دلبر شدم اما ، ز دل رفتم نشد

با خیالات رخت ساعت به ساعت سوختم

ساعت صفرم که شد،با ناز تو خفتم نشد

صمدقاسملو پریشان

ای کاش کسی باشد و کابوس که دیدی
در گوش تو آرام بگوید: خبری نیست

یا کاش کسی باشد و آرام بگوید؛
دستان من اینجاست، ببین! دردسری نیست...

مهدی فرجی

بيا که بي تو دلم از زمانه دلگير است

هواي شهر بدون تو ام نفسگير است

بيا که بي تو مرا زندگي نمي خواهد

براي مردن دل بي تو لحظه هم دير است

صادق علیزاده

یک نفر اینجا دلش تنگ است ، باور می کنی

یک گذر بر قلب او ، یکبار دیگر می کنی؟

ماه من ، چشمان زیبایت ، مرا دیوانه کرد

با من دیوانه ، ای زیبای من ، سر می کنی

شاعر بی نشان

عشق بازی کار فرهاد است و بس
                              دل به شیرین داد و دیگر هیچکس

مهر امروزی فریبی بیش نیست
                                     مانده ام حیران که اصل عشق چیست؟

شاعر بی نشان

بازی عشق کلک داشت نمی دانستم
غم آن سر به فلک داشت نمی دانستم
با نگاهی دل دیوانه،گرفتار شد
سفره عشق، نمک داشت نمی دانستم
دل من صافتر از آینه، اما دل او
شیشه ای بود که لک داشت نمی دانستم
به وفاداری من آنکه زمن ساده گذشت
بیشتر از همه شک داشت نمی دانستم
آرزوهام شد آوار، فرو ریخت سرم
سقف این خانه ترک داشت نمی دانستم
باختم زندگی ام را به قماری که در آن
دلبری بود که تک داشت نمی دانستم....

شاعر بی نشان

فرستنده : محبوبه

خبری از تو ندارم که دلم پر بزند

پر پرواز خیالم به کجا سر بزند؟

تو که رفتی زبرم جام جهان نیز شکست

 چه شود دست تو ار بار دگر در بزند

فرامرز محمدزاده

سحر خندد به نور زرد فانوس

پرستویی دهد بر جفت خود بوس

نگاهم می دود بر سینه راه

تورادیگر نخواهم دید؟افسوس

شاعر بی نشان

تا قبله ی ابروی تو ای یار کج است
محراب دل و قبلهٔ احرار کج است

ما جانب قبلهٔ دگر رو نکنیم
آن قبله مراست گر چه بسیار کج است

قرآن.... چمدان.... بدرقه.... بیتاب شدم
بیمار و پراکنده و بیخواب شدم

یک کاسه ی آب و برگِ تر چیزی نیست
رفتی و خودم پشت سرت آب شدم ...

شاعر بی نشان

یک لحظه دستت را به روی سینه ام بگذار
                                            این دوستت دارم عزیزم طبق عادت نیست

عاشق که باشی خوب می فهمی چه می گویم
                                                راهی به جز مردن علاج این جراحت نیست...

امشب غزلم را صله چشم تو كردم
                        ای شعرترین شعرترین شعر فدایت!


در هر غزلم با تو طلوعی‌ست دوباره
                        هان! تا غزل بعد سپردم به خدایت...

مثل یك مُرده كه يك مرتبه جان ميگیرد
دلم از بُردن نامت هيجان ميگیرد

قلبم از کار که افتاد،به من شوک ندهید
اسم عشقم كه بيايد؛ ضربان ميگیرد

شاعر بی نشان

ای که گفتی بی قراری های من بازیگری ست
بی قرارم می کنی وقتی دلت با دیگری ست
گاه دلسوز است و گاهی سخت می سوزاندم
عشق گاهی مادر است و گاه هم نامادری ست

حسین دهلوی