رفته بودم سر حوض

تا ببینم شاید

 عکس تنهایی خود را در آب

آب در حوض نبود

تو اگر در تپش باغ خدا را دیدی

 همت کن

وبگو ماهیها حوضشان بی آب است

باد میرفت به سروقت چنار

من به سروقت خدا میرفتم

سهراب سپهری

دشنه برداشته ام برسرخویش

               می فشارم در مُشت

                    باید این " من " را کُشت

هرزه گرد نامرد

            هر کجا خواست مرا رسوا برد

از لب هر عسلی شیرین خورد

پای هربت شده ای رنگین مُرد

همه جا زنگیِ بد مستِ خراب

                         در تکاپوی سراب 

هیچ اندیشه نکرد

        مرد را مردی چیست

      نظم میدان به فداکاری کیست 

و ندانست تعادل یعنی

       جمعِ مجبورتقابل ، صفراست …

درنهایت اما

        تلخ شد شیرینی          

             رفت هررنگینی …

مشت "من" وا شد ، پوچ

             دشنه وامانده وُ لوچ …

به چه ترتیب بکوبم به سرش ؟

                    که نماند خبرش !!!

محمد محسن خادم پور 

زن که باشی

نمیتوانی موقع غمت به خیابان بروی!

سیگاری آتش بزنی!

و دود شدن غمهایت را ببینی!

زن كه باشی:

غمت را پنهان میكنی پشت نقاب آرایشت!

و با رژ لبی قرمز!

خنده را برای لبهایت اجباری میكنی!

آنوقت همه فكر میكنند..نه دردی هست،نه غمی

وتنها نگرانیت،پاك شدن رژ لبت است!!

زن كه باشی:

مردانه باید غم بخوری....

 

سیمین بهبهانی

آشنا تر از آنی
که به خواب دیده باشم ات

شاید
" تو "
همان  خیالی
که گاه به سرم می زند ...

یا آن تیشه ای
که قرار است
به ریشه ام فرود آید ...

هستی دارایی

ما را می گردند...
می گویند همراه خود چه دارید؟!
ما
فقط
رویاهایمان را با خود آورده ایم.
پنهان نمی کنیم... چمدان های ما سنگین است؛
اما
فقط
رویاهایمان را با خود آورده ایم!

سیدعلی صالحی

ﺯﻧﺪﮔﯽ
ﮐﻠﺒﻪ ﺩﻧﺠﯽﺳﺖ
ﮐﻪ ﺩﺭ ﻧﻘﺸﻪ ﺧﻮﺩ،
ﺩﻭ ﺳﻪ ﺗﺎ ﭘﻨﺠﺮﻩ
ﺭﻭ ﺑﻪ ﺧﯿﺎﺑﺎﻥ ﺩﺍﺭﺩ....
ﮔﺎﻩ ﺑﺎ ﺧﻨﺪﻩ
ﻋﺠﯿﻦ ﺍﺳﺖ
ﻭ
ﮔﻬﯽ ﺑﺎ ﮔﺮﯾﻪ،
ﮔﺎﻩ ﺧﺸﮏ ﺍﺳﺖ ﻭ
ﮔﻬﯽ ﺷﺮ ﺷﺮ ﺑﺎﺭﺍﻥ ﺩﺍﺭﺩ،

ﺯﻧﺪﮔﯽ
ﻣﺮﺩ ﺑﺰﺭﮔﯽ ﺳﺖ
ﮐﻪ ﺩﺭ ﺑﺴﺘﺮ ﻣﺮﮒ
ﺑﻪ ﺷﻔﺎﺑﺨﺸﯽ ﯾﮏ ﻣﻌﺠﺰﻩ
ﺍﯾﻤﺎﻥ ﺩﺍﺭﺩ،

ﺯﻧﺪﮔﯽ
ﺣﺎﻟﺖ ﺑﺎﺭﺍﻧﯽ
ﭼﺸﻤﺎﻥ ﺗﻮ ﺍﺳﺖ
ﮐﻪ ﺩﺭ آﻥ
ﻗﻮﺱ ﻭ ﻗﺰﺡ ﻫﺎﯼ ﻓﺮﺍﻭﺍﻥ ﺩﺍﺭد،

ﺯﻧﺪﮔﯽ
آﻥ ﮔﻞ ﺳﺮﺧﯽ ﺍﺳﺖ
ﮐﻪ ﺗﻮ ﻣﯽ ﺑﻮﯾﯽ
ﯾﮏ ﺳﺮآﻏﺎﺯ ﻗﺸﻨﮕﯽ ﺍﺳﺖ،
ﮐﻪ ﭘﺎﯾﺎﻥ ﺩﺍﺭد.……….
زندگی کن

ﺳﺨﺖ ﻧﮕﯿﺮ
ﺭﻭﻧﻖِ ﻋﻤﺮِ ﺟﻬﺎﻥ
ﭼﻨﺪ ﺻﺒﺎﺣﯽ ﮔﺬﺭﺍﺳﺖ

ﻗﺼﻪ ﺑﻮﺩﻥ ﻣﺎ ....
ﺑﺮﮔﯽ ﺍﺯ
ﺩﻓﺘﺮ ﺍﻓﺴﺎﻧﻪ ﺍﯼ ﺭﺍﺯ ﺑﻘﺎﺳﺖ

ﺩﻝ ﺍﮔﺮ ﻣﯽ ﺷﮑﻨﺪ ....
ﮔﻞ ﺍﮔﺮ ﻣﯽ ﻣﯿﺮﺩ ....
ﻭ ﺍﮔﺮ ﺑﺎﻍ ﺑﻪ ﺧﻮﺩ
ﺭﻧﮓ ﺧﺰﺍﻥ ﻣﻲ ﮔﻴﺮﺩ ....
ﻫﻤﻪ ﻫﺸﺪﺍﺭ ﺑﻪ ﺗﻮﺳﺖ؛

ﺳﺨﺖ ﻧﮕﯿﺮ
ﺯﻧﺪﮔﯽ
ﮐﻮﭺ ﻫﻤﯿﻦ ﭼﻠﭽﻠﻪ ﻫﺎﺳﺖ ....

ﺑﻪ ﻫﻤﯿﻦ ﺯﯾﺒﺎﯾﯽ ...
ﺑﻪ ﻫﻤﯿﻦ ﮐﻮﺗﺎﻫﯽ.....!

مشفق کاشانی

به كسي كينه نگيريد
دل بي كينه قشنگ است
به همه مهر بورزيد
به خدا مهر قشنگ است
دست هر رهگذري را بفشاريد به گرمي
بوسه هم حس قشنگي است
بوسه بر دست پدر
بوسه بر گونه مادر
لحظه حادثه بوسه قشنگ است
بفشاريد به آغوش عزيزان
پدر و مادر و فرزند
به خدا گرمي آغوش قشنگ است
نزنيد سنگ به گنجشك
پر گنجشك قشنگ است
پر پروانه ببوسيد
پر پروانه قشنگ است
نسترن را بشناسيد
ياس را لمس كنيد
به خدا لاله قشنگ است
همه جا مست بخنديد
همه جا عشق بورزيد
سينه با عشق قشنگ است
بشناسيد خدا را
هر کجا یاد خدا هست
سقف آن خانه قشنگ است...

فریدون مشیری

مردم شهر به گوشید...؟

امشب همه ی میکده را سیر بنوشید.

با مردم این کوچه و آن کوچه بجوشید.

دیوانه و عاقل همگی جامه بپوشید.

در شادی این کودک و آن پیر زمینگیر و فلان بسته به زنجیر وزن و مرد بکوشید.

امشب غم دیروز و پریروز و فلان سال و فلان حال و فلان مال که بر باد فنا رفت...

نخور جان برادر به خدا حسرت دیروز عذاب است.

مردم شهر به هوشید...؟

هر چه دارید و ندارید بپوشید وبرقصید و بخندید که امشب سر هر کوچه خدا هست.

روی دیوار دل خود بنویسید خدا هست.

نه یک بار و نه ده بار که صد بار به ایمان و تواضع بنویسید: خدا هست...خدا هست.

سر آن سفره خالی که پر از اشک یتیم است...خدا هست

شاعر بی نشان

تو گل ِ سرخ منی

 تو گل ِ یاسمنی

 تو چنان شبنم پاک سحری ؟

 نه

از آن پاکتری.

 تو بهاری ؟

 نه

بهاران از توست

 از تو می گیرد وام

 هر بهار این همه زیبایی را.

 هوس باغ و بهارانم نیست

ای بهین باغ و بهارانم تو

 سبزی چشم تو

 دریای خیال

 پلک بگشا که به چشمان تو دریابم باز

مزرع سبز تمنایم را

 ای تو چشمانت سبز

 در من این سبزی هذیان از توست

زندگی از تو و

 مرگم از توست

حمید مصدق

ساعت باران است
پشت این پنجره 
باران به هیاهو سروپا می کوبد
شال ات اینجاست 
کنارِ گل پاییزی این روسری آبی رنگ
بوی سیگار و کمی ادکلن سرد در آن جا مانده
در صف خاطره هایی که نبردی به سفر
زن بارانی هم دوش تو
دیری ست که تنها مانده
من بیاد تو به باران قدمی خواهم زد
شعرکی خواهم گفت
تکه ای یاد به ایوان غزل خواهم برد
اندکی هم آغوش
و تو را پای سپیدار سرکوچه صدا خواهم زد
شاید از راه همان کافه ی دیروز 
کمی برگردی
شاید از عطر گریزان ِ بنفشه
دل ات آشوب شود
تن به باران بزنی
ساعت فاصله را 
روی ملاقات 
کمی کوک کنی
دل به دریا بزنی
آمدن ات تازه شود
مرد باران زده 
تردید نکن
وعده مان کافه ی صوفی
پشت آن میز کنار در ِچوبی بزرگ
راستی یادم رفت
چمدان 
چتر 
ویک مزرعه لبخند
بیا منتظرم 
معجزه کن باران را ......

بتول مبشری

دســت مــرا بگيــر،
کــه بــاغ نگــاه تــو

چــندان شکــوفــه ريــخت

کــه هــوش از ســرم ربــود!

مــن جــاودانــم،

کــه پــرستــوي بــوســه ات

بــر روي مــن دري ز بهــشت خــدا گشــود!

امــا چــه مــي کــني

دلی را،

کــه در بهــشت خــدا هــم غــريــب بــود؟!

فریدون مشیری

تو از باران دلگیری..
من از مهتاب بیزارم!
تو از شبهای دلتنگی..
من از این راه بیزارم!

تو از خواب و تو از بیدار..
من از اندیشه ی بیمار بیزارم!

تو از تنهایی مطلق..
من از شبهای بی مفرق
تو از آرامش دریا..
من از طوفان بیزارم..! تو از نغمه تو از آواز..
من از سنگینی این راز بیزارم!

تو از شور و شر و شیدا!
من از این همه احساس بیزارم.. تو از من دوری و بی تو..!
من از انجام..!
من از فرجام..!
من از آغاز بیزارم..!

شاعر بی نشان

ﻫﺮ ﺷﺐ
ﻣﯽ ﺧﻮﺍﺑﯽ ﺑﺮ ﺑﺎﻟﺶ ﺭﻭﯾﺎﻫﺎﯾﻢ
ﻭ ﻫﺮ ﺭﻭﺯ
ﺩﺭ ﺍﻭﻟﯿﻦ ﺧﺎﻃﺮﻩ
ﺑﯿﺪﺍﺭ ﻣﯽ ﺷﻮﯼ
ﺗﻮ
ﻣﺜﻞ ﯾﮏ ﺍﺗﻔﺎﻕ
ﻫﺮ ﺭﻭﺯ ﻣﯽ ﺍﻓﺘﯽ
ﻭ ﻣﻦ
ﻫﺮ ﺷﺐ
ﺩﺭ ﯾﮏ ﻣﺎﺟﺮﺍﯼ ﺑﺎﺭﺍﻧﯽ
ﺑﻪ ﺧﻮﺍﺏ ﻣﯽ ﺭﻭﻡ ...

سارا شاهدی

"رفتن"

رفتن که بهانه نمیخواهد ،
یک چمدان میخواهد از دلخوریهای تلنبار شده  

و گاهی حتی دلخوشیهای انکار شده ...

رفتن که بهانه نمیخواهد وقتی نخواهی بمانی ،

 با چمدان که هیچ بی چمدان هم میروی !

"ماندن" !

ماندن اما بهانه می خواهد ،
دستی گرم، نگاهی مهربان،

دروغهای دوست داشتنی،
دوستت دارمهایی که می شنوی اما باور نمی کنی،
یک فنجان چای، بوی عود،

یک آهنگ مشترک، خاطرات تلخ و شیرین ...

وقتی بخواهی بمانی ،
حتی اگر چمدانت پر از دلخوری باشد

خالی اش می کنی و باز هم میمانی ...
میمانی و وقتی بخواهی بمانی ،

نم باران را رگبار می بینی و بهانه اش می کنی برای نرفتنت !

آری ،
آمدن دلیل می خواهد
ماندن بهانه
و رفتن هیچکدام ......

سهراب سپهری

گلی از شاخه اگر می چینیم

برگ برگش نکنیم

و به بادش ندهیم

لااقل لای کتاب دلمان بگذاریم

و شبی چند از آن

هی بخوانیم و ببوسیم و معطر بشویم

شاید از باغچه کوچک اندیشه مان گل روید ...

سهراب سپهری

چه کسی میفهمد؟
در دلم رازی هست
میسپارم آنرا به خیال شب و تنهایی خود
به کدامین انسان؟
به کدامین مخلوق؟
تو بگوهست کسی
تا مرا دریابد؟
چه طنین انگیز است
تق تق پای خیالم که به دیباچه ی فردا
به خدا می راند
و جه زیباست نیاز من و ناز
دل بی تاب من و خاطره ای پر احساس
ولی افسوس که در راه دلم گم گشته
تو به من می خندی
و من از خنده ی تو
می فهمم
که کسی نیست مرا دریابد....

شاعر بی نشان

ﺍﻣـﺮﻭﺯ ﺑﺎ ﺗﻤﺎﻡ ﺩﻧﯿــــــﺎ ﻗﻬﺮﻡ،
ﺍﻣــــــﺎ . . .
ﺍﮔﺮ ﺗـــــــﻮ ﺻﺪﺍﯾﻢ ﮐﻨـﮯ ﺑـﺮ ﻣـﮯ ﮔﺮﺩﻡ
ﺑﺎ ﻫـﻤﺎﻥ ﺣﻤﺎﻗﺖ ﻭ ﺳـﺎﺩﮔــﮯ ﺍﻡ ﻣﮮ ﮔﻮﯾﻢ :
ﺟـــــــــﺎﻧﻢ ☞
ﻣـــــــــﻦ ﺍﻳـﻨﻢ . . .
ﺯﻭﺩ ﺩﻝ ﻣﮯﺑﻨــﺪﻡ . . .
ﺩﻳــﺮ ﻓﺮﺍﻣﻮﺵ ﻣﮯﮐﻨـــﻢ . . .
ﺯﻭﺩ ﻣــﮯﺷﮑﻨﻢ . . .
ﺩﻳـــﺮﺟﻮﺵ ﻣﮯﺧﻮﺭﻡ . . .
ﺳـــﺎﺩﻩ ﺍﻡ . . .
ﻣﮯﺳﻮﺯﻡ ﺑﻪ ﭘﺎﮮ ﺳﺎﺩﮔـــﻴﻢ . . .
ﺻﺒـــﻮﺭﻡ . . . ﺻــــﺒﺮ ﻣﮯﮐﻨﻢ . . .
ﺍﻣـــــﺎ . . . . .
ﺍﮔــﺮ ﺑﺮﻭﻡ ﺑﺮﺍﮮ ﻫﻤﻴـــــــﺸﻪ ﺭﻓﺘـــﻪ ﺍﻡ . . .

شاعر بی نشان

فرستنده : ف.اردستانی

زندگی ذره كاهیست ، كه كوهش كردیم
زندگی نام نکویی ست كه خارش كردیم
زندگی نیست بجز نم نم باران بهار ،
زندگی نیست بجز دیدن یار ،
زندگی نیست بجز عشق ،
بجز حرف محبت به كسی ،
ورنه هر خار و خسی ،
زندگی كرده بسی ،
زندگی تجربه تلخ فراوان دارد ،
دو سه تا كوچه و پس كوچه و
اندازه ی یك عمر بیابان دارد .
ما چه کردیم و چه خواهیم کرد
در این فرصت کم ؟!

" سهراب سپهری "

من صبورم اما
به خدا دست خودم نيست اگر می‌رنجم
يا اگر شادی زيبای تو را
به غم غربت چشمان خودم ميبندم
من صبورم اما
چه قدَر با همه‌ی عاشقی‌ام محزونم
و به ياد همه‌ی خاطره‌های گل سرخ
مثل يك شبنم افتاده ز غم مغمومم
من صبورم اما
بی دليل از قفس كهنه‌ی شب می‌ترسم
بی دليل از همه‌ی تيرگی رنگ غروب
و چراغي كه تو را از شب متروك دلم دور كند
من صبورم امّا
آه، اين بغض گران
صبر چه می‌داند چيست

شاعر بی نشان

حال خوبي ست
نسوزاندن دل.....
رسم دلدادگي و دلداري
عشق معشوق طلب کردن و عاشق ماندن

حال خوبي ست
راه رفتن ، بي چتر
زير باران اميد
بخشش هديه لبخند به لب هاي خموش
خيسي گونه ي احساس پس از
 خاطره رفتن دوست

حال خوبي ست
 کمي ، مشق محبت کردن
بذر اميد به دل پاشيدن
آشتي کردن با فطرت پاک
تا بدانند خدا ، ازآن همه ست
و به هر لحظه
به هر جا و
به هر حال ،
حال خوبي ست
"خدا "را ديدن......!!!

شاعربی نشان