این مست های بی سر و پا را جواب کن
امشب شب من است مرا انتخاب کن

مهمان من تمامیِ این ها و پای من
قلیان و چای مشتریان را حساب کن

سخت است بت پرست به تهدیدی
دست از بتی که ساخته بردارد
از دوزخی ندیده نمی ترسد
شمعی که شوق شعله به سر دارد!

شبـی در مـــوج زلفــانت مـــرا هـم رنـگ دریا کن
گــل پـژمـــرده ی دل را بــه لبخندی تـو شیدا کن

چـو میـدانی بـه ســر افتــاده ام در دام چشمانت
دمـی بـا گوشه ی چشمی مـرا با غم تماشا کن

بوسید سرم را که بگوید نگران بود
دنبال کسی بود که خود غافل از آن بود

دل بود و گرفتار وفایی که به سر نیست
من بودم و یاری که دلش با دگران بود

هرشب جگرم سوخت از این عشق خیالی
این سیل جگرسوز که از دیده روان بود

من ساکن کوی توام و از تو چه دورم !
میسوزم از این عشق که در برزخ جان بود

هرچند بگویم که تو را دوست ندارم
چیزی که عیان است چه حاجت به بیان بود

دکترحمیدفردصفر

خیره ام در چشمِ خیست حسرتم را درک کن
قبله ام باش عاشقانه ، نیتم را درک کن
 
ای که رویایت دلیلِ گُنگِ عصیانم شده ست
شعرهایم ،گریه هایم ، خلوتم را درک کن
 
عشق را بر شانه ی اسطوره ها باریده ام
ردِّ اشکِ نیمه شب بر صورتم را درک کن
تا ابد می خواهمت این حالتم را درک کن
 
روزهای بودنم باتو علامت خورده است !
توی تقویمم بمان وُ عادتم را درک کن
 
گرچه نقشِ منفی ام را خوب ایفا کرده ام
در غزل ها جنبه های مثبتم را درک کن
 
از قرارم با تو یک عمر است که آواره ام !
لا اقل دلشوره های ساعتم را درک کن!

دکترحمیدفردصفر

عشق ویرانـگر او در دلــم اردو زده است
هرچه من قلب هدف را نزدم، او زده است

بیستون بود دلم... عشق چه آورده سرش
که به ارگ بــم ویران شده پهلو زده است؟

مــو پریشان به شکار آمـد و بعد از آن روز
مــن پریشانم و او گیره به گیسو زده است

دامنش دامنـــه های سبلان است چقدر
طعم شیرین لبــش طعنه به کندو زده است

مثـــل مغرورترین کــــافر دنیــا که دلش
از کَــفَش رفته و حتی به خدا رو زده است

ناخدایی شده ام خسته که بعد از طوفان
تا دم مـرگ دعا خوانده و پارو زده است

تا دم از مرگ زدم گفت: "دعا کن برسی!"
لعنتـــی بـاز فقط حرف دو پهلو زده است!

" عبدالمهدی نوری"

تا بيايى مى پرد عطر از گلايل، ياس هم
رنگ مى بازد انار از شرمتان، گيلاس هم
چشمهايت را خدا بسيار زيبا آفريد
هر چه دقت داشت صرفش كرد، با وسواس هم
ماه را از آسمان آورده در پيشانيت
گوشه اش خالى مزين كرده با الماس هم
كور باشم تا نبينم چشم ها دنبال توست
غيرتى هستم، حسودم، اندكى حساس هم
خواستم عكسى بگيرم با تو باشد يادگار
لنز ماتش برد و حيران شد، منم ، عكاس هم
در خيالم ناز كردم گونه ات را، خيس بود
عشق يعنى قلبها جايش عوض، احساس هم

شاعر بی نشان

حرف بسیار است اما اهل گفتن نیستم!
با دلم درگیرم... آری! با تو دشمن نیستم!

ساده می‌گویم... تو را این‌روزها گم کرده‌ام!
چند روزی می‌شود در قید بودن نیستم!

این که از او می‌نویسم در غزل‌هایم تویی!
آن که از او می‌نویسی همچنان من نیستم!

روح بی‌آلایشم را چشم‌هایت حس نکرد!
هیچ‌گاه این را نفهمیدی فقط تن نیستم!

حرف‌هایم را سکوتم می‌زند این روزها!
شاعر این بیت‌های نیمه‌جان من نیستم

اصغر خان محمدی

حال خوبي ست
نسوزاندن دل.....
رسم دلدادگي و دلداري
عشق معشوق طلب کردن و عاشق ماندن

حال خوبي ست
راه رفتن ، بي چتر
زير باران اميد
بخشش هديه لبخند به لب هاي خموش
خيسي گونه ي احساس پس از
 خاطره رفتن دوست

حال خوبي ست
 کمي ، مشق محبت کردن
بذر اميد به دل پاشيدن
آشتي کردن با فطرت پاک
تا بدانند خدا ، ازآن همه ست
و به هر لحظه
به هر جا و
به هر حال ،
حال خوبي ست
"خدا "را ديدن......!!!

شاعربی نشان

آنقدر حظ می کنم «بانو» صدایم می کنی

یا که خاتون تمام قصه هایم می کنی

دست در گیسوی من با شیطنت های لبت

نیستی! آغوش من احساس سرما می کند
پنجره سگ لرزه هایم را تماشا می کند

صبح تا شب در اتاق کوچکی زندانی ام 
مادرم با من سر این عشق دعوا می کند

در مسیر زندگی بی اختیار افتاده است
جوجه ی بی مادری که دست مار افتاده است

زندگی تمثیلی از جنگل و قانون بقاست
یا سواری می دهد یا از سوار افتاده است

از کریمی و وکیلی خدا حرفی نزن
قرعه دست خواجه های تاجدار افتاده است

آه شاید درد ها شاعر تر از اینم کنند
بین زندان های شهر اینگونه جار افتاده است

ایستادیم و کسی از ما نپرسید عاقبت
دل برای ایستادن چند بار افتاده است ؟!

دست مرگ از قالی این زندگی کوتاه شد
چند روزی می شود از چشم دار افتاده است

رد پای تو از این فاصله پیداست هنوز
نقش اسم تو در این سینه هویداست هنوز

رفتی و بی خبر از حال من زار شدی
سفرت در نظرم مثل معماست هنوز

گر همه عالم و آدم به کناری بروند!
غم هجر تو در این سینه مجزاست هنوز

کاش بودی تو در این خانه و شاهد بودی
که بساط دل من با تو مهیاست هنوز

چه کنم تا که بفهمی که پس از این همه سال
بی تو در خانه ی دل معرکه بر پاست هنوز

اعظم تفرشی

زندگى آموخت گاهى سربزيرى بهتر است
وقت دلتنگى برايت گوشه گيرى بهتر است

دخترى زيبا كه در رويا تو را بوسيده است
دست در دست كسى ديدى، بميرى بهتر است

زن نگو،قرص قَمر، جانِ جهان آمده بود
آنچه حافظ زِ بُتان خواست، همان آمده بود

قاصدِ بادِ صبا در قدمش گُل می ریخت
آبروی چمن و سروِ چمان آ مده بود