ﻃﻠﻮﻋﯽ ﺗﺎﺯﻩ ﮐﻦ ﺍﯼ ﻣﻌﺒﺪ ﺷﻌﺮ ﭘﺮﯾﺸﺎﻧﯽ
ﻧﮕﻔﺘﻢ ﺣﺮﻓﻬﺎ ﺩﺍﺭﻡ ... ﻭﻟﯽ ﺍﻧﮕﺎﺭ ﻣﯽ ﺩﺍﻧﯽ!

ﺗﻮ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺧﻮﺍﺑﻬﺎ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﺍﻡ ﺗﺎ ﺑﺴﺘﺮ ﺷﻌﺮﻡ
ﺷﻤﯿﻢ ﺑﺮﮐﻪ ﯼ ﻣﻬﺘﺎﺏ ، ﺗﺮﻧﻤﻬﺎﯼ ﺑﺎﺭﺍﻧﯽ!

" ﺗﻮ ﺑﺎ ﺟﺎﺩﻭﯼ ﭼﺸﻤﺎﻧﺖ ﻣﯿﺎﻥ ﻗﺎﺏ ﻣﯽ ﺧﻨﺪﯼ "
ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺳﺨﺖ ﺁﺭﺍﻡ ﻭ ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺳﺨﺖ ﻃﻮﻓﺎﻧﯽ!

ﻣﯿﺎﻥ ﺩﺷﺘﯽ ﭼﺸﻤﺖ ﺩﻟﻢ ﺩﺭ ﺷﻮﺭ ﻣﯽ ﺍﻓﺘﺪ
ﮐﻪ ﺩﻧﯿﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﭼﻨﮓ ﺷﻬﺮ ﺁﺷﻮﺑﺎﻥ ﺑﺮﻗﺼﺎﻧﯽ!

ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻓﮑﺮ ﻣﯽ ﮐﺮﺩﻡ ﮐﻪ ﺭﻭﺯﯼ ﺍﺯ ﺩﻝ ﺑﺎﺭﺍﻥ
ﺗﻮ ﻣﯽ ﺁﯾﯽ ﻭ ﻣﯽ ﻣﺎﻧﯽ ﻭ ﻣﯽ ﻣﺎﻧﯽ ﻭ ﻣﯽ ﻣﺎﻧﯽ!

ﻧﺘﺮﺱ ... ﺍﯾﻦ ﺧﻮﺍﺑﻬﺎﯾﻢ ﺭﺍ ﮐﺲ ﺩﯾﮕﺮ ﻧﻤﯽ ﺑﯿﻨﺪ
ﻣﺴﯿﺤﺎﯼ ﯾﻬﻮﺩﺍ ... ﺷﺎﻡ ﺁﺧﺮ ...ﻣﺮﮒ ﭘﻨﻬﺎﻧﯽ!!

ﺻﺪﺍ ﺍﺯ ﺣﺮﻑ ﻭﺍﻣﺎﻧﺪ ﻭ ﺷﺐ ﺩﺭﯾﺎ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﻃﻮﻓﺎﻥ
ﻏﺰﻝ ﺍﺯ ﭘﻬﻨﻪ ﯼ ﮐﺎﻏﺬ ﻭ ﭼﺸﻤﺖ ﺍﺯ ﭘﺸﯿﻤﺎﻧﯽ!!!!!

ﺷﺐ ﺍﺯ ﺩﯾﻮﺍﺭﺷﻌﺮﻡ ﺭﻓﺘﻪ ﺑﺎﻻﻫﺎﯼ ﺑﺎﻻﺗﺮ
ﻃﻠﻮﻋﯽ ﺗﺎﺯﻩ ﮐﻦ ﺗﺎ ﺑﺴﺘﺮ ﺷﺐ ﺭﺍ ﺑﺘﺮﺳﺎﻧﯽ .

شاعر بی نشان

فرستنده: مریم

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: