در کنارم می نشینی، قندپهلو می شوم
دوست میدارم، بنوشم چای با قند لبت

کافرم کردی به پرهیز از خطوط قرمزت!
مؤمنم کردی به موی مشکی لامذهبت

« إِنَّ » با هر « عُسْرِ يُسْرًا » حکمت درد من ست
قسمت این بوده، بسوزم مدتی را در تَبت

حسن رحمانی نکو