هوش از سرم رفــت ای پری؛ تابِ تماشـا نیست

 گیسو پریشـــان کــرده ای ؛ تقصیر از مــا نیست

لطفــی که در گیســــو و ابروی لطیفـــت هست

 در پرنیــان و مخمـــــل و در رخــتِ دیبـــــا نیست

شهدی اســــت در گیلاسِ آن چشمــانِ مینائی

 دیگـــر نیــــــازی به مـــیِ ناب و به وُدکـــا نیست

لحن ات نمی گنجد در این نت های سُل لا سی

 دو نیست و رِ نیست و می نیست و فا نیست

در وسعــتِ نــــامِ تو هــر هفت آسمان گم شد

 نه... جمـــعِ چندین حــــرفِ محدودِ الفبا نیست

من مُــرده بودم زنـده ام کـــردی تو با سِحــــرت

 سِحــری که در لیلـی و شیرین و زلیخا نیسـت

جان را تو بخشیــدی که در هُــرمِ نفــس هایت

 جاری ست روحی که در انفاسِ مسیحا نیست

گفتند: جـــــز او را بـبـیــن؛ امــــا ندانســـتـنــد

 این چشــم دیگر بر کسی غیر از تو بینا نیست

امروز دستــم را بگیــر ؛ آری همیــن امــروز...

 در حکم دل، موکولِ این واجب به فردا نیست

مرتضی عزیزی

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: