از همانروز که زاینده مرا مادر بود

 مرگ مطلوب در آغوش توهم در سر بود

غمزه ات  مرگ  بر ایمان من آرد زیرا 

 عقل در مغزِ دل  وُ عشق تو در باور بود .

دل من سوخت میان دلِ خورشید دلت

 آتش افروختنت دیده و چشمم تر بود

نسخ در سیرت تو ، رنگ به صورت بخشد

 چشم تو ، روح مرا کالبد و بستر بود

مرگ من کو ؟ به خلق توشود جان گیرم ؟

 ذهن  من  با نگهت همیشه همبستر بود 

تا دگر باره  مرا خلق کنی ، همچون  شعر

 آنچنان کز ازل و خلق حیات ازبر بود

پس به آن شکل که دلخواه توشد ، خلقم کن

 جنس من شمش طلا ، روح توهم زرگر بود

عشق تو، مکتب هر زاهد را سوخته است

 کی تواند که بگوید چو منی کافر بود !؟

آه از این عمر، که با حسرت تو  گشت هدر

 مانده در پشت امیرخیز، دو صد  خنجر بود !

علیرضا امیرخیزی