جای جای گونه ام از شوق دیدارت تر است

 خاک های  خیس و باران خورده عطرش بهتر است

این تضاد فلسفی من را روانی می کند

 این که زیبا بودنت نسبیست ، فکری مصخر است

نقش ابروهای تو بر صفحه ی پیشانیت

 شکل نور آذرخشی روی سطح مرمراست

رنگ سرخ غنچه ی لبهات و خال گونه ات

 دانه ی سرخ انارو تکه های گلپر است

قاب عکس شیشه ای با عکس هایت جان گرفت

 هر که با این معجزه ایمان نیارد کافَراست

امیر سهرابی