در کوی دلت کلبه ای از بهر دلم ساز

 تا راه به ســـوی دل تو باز شــــود باز

آمد به لبم جان و نگاهی ننمودی

 تا محو وجود تو شوم، برکشم آواز

من باده مستی ز کفِ غیر نگیــرم

 جام می من روی تو و آن دو لب ناز

نادیدن تو بر نظـرم ســخت گران ســت

 ماندم به که افشا کنم این درد دل و راز

بر چشم ترم اشک ز هجران تو خون شد

 جز آه نبوده ســت مرا همــدم و دمســاز

افسوس بر این سوخته هیچت نظری نیست

 باز آ که دلــم را ز رُخـــت کوک شــــود ســـاز

گفتم که گرم بال دهی سوی تو آیم

 شوقم به تو بسیار، ولی کو پر پرواز؟

مرتضی عزیزی