نوبهـــــار آمــــــده یـــــارا زِ حجابــــت به در آ

 به بــهـــــاران نبـُـــــوَد روی تو در پــــــرده روا

بلبلان مست و غزلخـوان زِ هم آغوشیِ گــل

 من چــــرا باشـــم از آغــوشِ لطیــفِ تو جدا؟

به درختان بنگر وَه چه به سامـــــان شــده اند

 وقت آن گشته که سامان دهی ام محض خدا

فصلِ نیسان به زمیـــن روحِ دگربـــاره دمیــــد

 به مسیـحــای لـبــت جـــانِ دگــر بخـش مرا 

نیک بنگر که چسان غنچه ی گلها بشکفـت 

 ماهـرو، غنچــه ی نازِ لــبِ تـــو بستـه چرا؟

محشــری کــرد به پا فصــل بهــاران ، وز تو

 رستخیزی ست که اندر دل من گشته به پا

گر مرا باز جفــا پیشــه کنی حـرفی نیست

 که بجـز صـبــر ندارنـد رَهــــی اهــــل وفــــا