شب‌است و در خیابان هایِ خسته، میان برف ها چترم شکسته
کمر را باد-برفی سخت بسته، که تا از من چراغم را بگیرد

میان حجم انبوهِ سیاهی، شدم در کوچه های شهر راهی
از آن بالا مگر لطفی، نگاهی، غم و رنجِ فراقم را بگیرد

الهی آتناآن ماه،آمین! به یک‌دم می‌پرم از خوابِ سنگین
که نزدیک است در پایان کابوس، سگی ولگرد ساقم را بگیرد

نمی‌یابم ترا و می‌فشارم، دو دستم را به سر، شعری بگویم
غم بی‌تو به سر بردن عزیزم، نباید اشتیاقم را بگیرد

اکرام بسیم