خميرت را به خونِ ماه ورزانيد و در آنی

تو را پيكر تراشيدند معماران يونانی ! 

تو را پيكر تراشيدند و از تن خستگی ها را 

در آوردند با نوش دو فنجان چای سيلانی

 حنا بستند گيسوی تو از خون عميق شب 

كشيده چشم و ابروی تو را "محمود" ايرانی*

بــرای رنگ چشمت جوهر دريا و جنگل را

چه زيبا ريخت در بوم نگاهت حضرت مانی

 خميرت تـا بخشكد داغ لب بود و تن خيس ات

از آن دم باز شد بازار گرم بوسه پنهانی!

 تو را عرفان و عشق آموخت خواجه حافظ شيراز

سخن آموختـی در محضر سعدی و خاقانی! 

كشيده از ازل دوردهانت نقش بوسيدن 

نبات سرخ تحتانی! نبات سرخ فوقانی!!!

 تو شاگرد اول هر چه دروس دلبری هستی

تو استاد همه معشوقِ از عاشق گريزانی !

بريد و دوخت با باد صبا پيراهنی از عشق

نشانده حسن بلقيس تو بر تخت سليمانی

 "زليخا"دلبری گر از تو می آموخت ميدانم

به عشقش جامه از تن می دريد آن ماه كنعانی!

 به محض ديدنت از جای برخيزند بيماران

بنا شد باتماشای تو، طبِ "ديده درمانی" !

چنين شوريدگی از نشئه ی سرشار چشم تو

كشانده عقل را تا خانه ی خواب زمستانی

سید محمد علی رضازاده 

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: