نگاه قهوه ای ام به دری که بسته شده

  کلید ِ مُرده ی از انتظار خسته شده

 شبیه گریه  از این بُغض داغ ، سَر رفتم

 به قفل ِ لعنتی این اتاق وَر رفتم

مَنی شدم که در این اتفاق جاری بود 

 تو را بَغل زده بود و از عشق عاری بود 

گذشتم از تن ِ پاکت ،  که " نه " نمی گفتی

 شروع  چیدن  مُشتی  ستاره ی مُفتی

لبی شدم که به لب ، بوسه بوسه می خندید

 بدن ، گره شدنم را به شانه ات می دید 

تمام شعر ، تو و تخت و تب ، من و تن با

 تمام شب ، حرکت های نرم چندین پا ! 

همیشه عُقده ی تن را به خواب می بازم

 همیشه دَر به در یک دریچه ی بازم 

میان خواب ، کلیدم  طلایی و خوشبخت

 - توهمی  پُر تصویر خانه و یک تخت - 

ولی همیشه منم ... و جهان بسته شده 

 کلید آهنی  و مضحک ِ شکسته شده  

شکستگی ِ پُر از زجر و ضجّه  و کابوس 

 شبیه غُصّه ی چشمان هیز و بی ناموس !

محسن عاصی

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: