گُناهي مُستحب­ تر نيست از ديدار ِ پنهانت

اگر بگذارد اين زيبايي ِ کافر/ مُسلمانت

من از سجّاده ها  و جاده­ها،  بسيار مي ترسم

بخوان يک سوره از گمراهي ِ گيسوي ِ حيرا­نت

ببين! کاهن شدم، کولي وَش و آواره، تا خطّي

بخوانم، يا مگر خطّي شوم در وهم ِ فنجانت

دوباره بيرق ِ سرخ ِ دلم در باد مي رقصد

دوباره هق هقي گُم،  در فراموشاي ِ تهرانت 

رهايي، قصّه بود، اي ماهيِ تُنگِ بلورِ شب!

مبادا در فريبِ تُنگِ دريا گُم شود جانت

عبدالحمید ضیایی

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: