دوست دارم که بعد مدت ها،نت بخوانی و از "بنان" بزنی

 با سه تارت مرا بشورانی،تا خود صبـح "شد خزان" بزنی

رژ قرمـــر چقدر می آید، به لب و استکان و این چایـــی

 استکان می شود پر از ماهی،به لبانش اگر دهان بزنی

ذوقم این ست بعد از این دوری،کل امشب دوباره بیداریم

 من برایت غــــزل بخوانم و باز ، تو برایــم دم از "زبان" بزنی

دوست داری "فرانسه" یادم هست،تلخِ تلخ و بدون شیر و شکر

 دوست داری گلم از این قهــوه ، استکان پشت استکان بزنی ؟

ژست "نصرت" گرفتـه ای بانو، می نشینی کنار سیگارت

 می نویسی غزل غزل از درد،تا که طعنه به شاعران بزنی

شب چشمت دوباره مهتابی ست،این قرار سه شنبه ها بوده..

 از حرم بـــی قرار برگشتی ، تا سری هـــم بــه جمکران بزنی..

خسته ای از مسافرت بانو،بغض داری همیشه می دانم..

 توی ایوان نشسته ای غمگین،تا نگاهی به آسمان بزنی..

محمد شریف

پس زده مثلِ آتشی شعله به کاه می زند

 وسعت غصه های دل سکته به آه می زند  

همسفران سراب را هدیه به آب داده اند

 تشنه ترینِ چشمه ها ناله به چاه می زند

حرمت پرده دار را دزد چراغ دیده برد

 ساز صدا بریده را سوزِ سه گاه می زند 

قاصدکانِ دربه در بسکه به سایه رفته اند

 منتظران نور را چشم به راه می زند

طاقت یارِ خسته را تهمت ناروا شکست

 شهرطلوع خفته را خوابِ تباه می زند

بگذرد این کشاکش وُ گفته شود چه نکته ها

 مرد عروس مرده را حجله سیاه می زند

محمد محسن خادم پور 

ﺑﯿﺮﻭﻥ ﺷﻮ ﺍﺯ ﭘﯿﺮﺍﻫﻨﺖ ﺳﺮﺗﺎ ﺑﻪ ﭘﺎ ﺁﻫﻮ ﺑﯿﺎ

ﺍﺯ ﺍﺭﺗﺪﺍﺩﻡ ﺧﺴﺘﻪ ﺍﻡ ﺩﺭ ﺑﺎﻭﺭﻡ ﯾﺎﻫﻮ ﺑﯿﺎ

خواه ناخواه از تو می گیرم سراغی گاه گاه

گرچه میدانم دریغم می کنی از یک نگاه

آنقَدَر آشفته ام که بر نمی آید دگر

کاری از دست مُسکّن های حاجی دادخواه*

دستهایم را رها کردی و تنها مانده ام

مثل دختربچه ای در ازدحام چارراه

هفت شهر دور را گشتم ولی پیدا نشد

عشق مثل سوزنی افتاده در انبار کاه

مادرم می گوید:عاشق ها تحمل می کنند

صبر کن اسب سپیدی می رسد از گرد راه

مریم پیله ور

زمستان  بود و بی تابی ، دلم جایی فدایی شد

نفس در سینه خشکش زد، دلم با تو هوایی شد

نگاهت نور خورشیدی ، که چشمان مرا می زد

نشستم بر سر راهت ، هوس با تو خدایی شد

به تیر تیز مژگانت ، دلم صدبار می لرزید

به دستانت که لب دادم ، شروعی سینمایی شد

درون خانه ای خلوت ، به کام شربتی  گیرا

نشستم رو به چشمانت ، نگاهت ماورایی شد .

ز رقص بیت هایی شاد ، به بزم شعر و بی خوابی

سرودم در دلم وزنی که عشقش ناخدایی شد

خیابان ها خبر دارند ، چه بی اندازه خالی شد

تمام لحظه های خوش به قلبم مومیایی  شد

استادشهریار

بگذار یوسف تا ابد در چاه باشد

حتی زلیخا بعد از این خودخواه باشد

مرداب خواهد شد در آخر سرنوشتِ

رودی که در فکرش خیال ماه باشد

دوستت دارم و دانم که تویی دشمن جانم

از چه با دشمن جانم شده ام دوست ندانم

غمم این است که چون ماه نو انگشت نمایی

ورنه غم نیست که در عشق تو رسوای جهانم

دمبدم حلقه این دام شود تنگتر و من

دست و پایی نزنم خود ز کمندت نرهانم...

عماد خراسانی

کوچ کردم که دلم را به کسی نسپارم

حس خوبیست که من این همه بی آزارم

عشق احساس قشنگیست ولی من شخصا

دیدگاهی متفاوت به دو عاشق دارم

خوش ندارم به کسی قولی و قلبی بدهم

که به یک حادثه روزی دل از او بردارم

این دلیلیست که در این سفر تنهایی

از مسیری که به عشقی برسد بی زارم....

ف-محمدزاده

نوشتم بی" تـو" غمگینم ،

 نوشتم بی" تـو" افسرده ،

مرا با این صفت ها هم ،

 تجسم کردی و رفتی .

نوشتم بعد" تـو" شبها ،

دل من ماندِه و غمها ،

"تـو" با غمهای این شبها

 تفاهم کردی و رفتی .

شنیدی عشق در قلبم ،

عمیق و بی نهایت بود ،

گمانم بر دل کوچک ،

ترحم کردی و رفتی .

نوشتم بین صد واژه ،

مرا پیدا کن و برگرد ...

میان شعرها اما ،

 مرا گم کردی و رفتی .

شاعر بی نشان

ساقی اینبار دگر جام تو درمان نکند

باده ات چاره ی این قلب پریشان نکند

یار گر رخ ننماید دل بی تاب مرا

مطربا چنگ تو هم شاد و خرامان نکند

چون زمینی که چمن ساخت به امید سحاب

خشک گردد دل من ابر چو باران نکند

قطره ای را که شب افتاد بهد صحرا و کویر

صحبت از چشمه و از باغ و ضمیران نکند

".عهد با ما و وفا با دگران" تا به سحر

اینچنین ظلم نه انساند و نه حیوان نکند

حالیا کز سخنم خسته و دلگیر نشو

غرض آن بود که دل سازد و عصیان نکند

شاعر بی نشان

زیر باران با خیالت رمز و رازی داشتم

با دو چشم مست تو  راز و نیازی داشتم

با تمنای رخ زیبای تو ناز آفرین،

غرق دریای نیاز و چشم نازی داشتم

شانه ات را آرزو کردم که بغضی بشکنم

با دلی باران زده پر سوز سازی داشتم

شب که آمد کوچه ها رنگ نگاهت را گرفت

همچو شبگردان نوای دلنوازی داشتم

تا سحر در معبد چشمان تو دیوانه وار

بی دل و شیدا چه شوری در نمازی داشتم

در میان شعله ها آتش به جان پروانه وار

گرد شمع روی تو سوز و گدازی داشتم

ناز شست ماه رویت ای گل رعنای من

همچو بلبل نغمه های یکه تازی داشتم

چون کبوتر خسته در پایان یک پرواز تلخ

دل به سودای شکار شاهبازی داشتم..

شاعر بی نشان

فرستنده: حسین

باید پذیرفت آه، او دیگر نمی آید 

این ماجرای دردناکم، سر نمی آید

حسی ندارم بعد از او دیگر به آدمها 

عمریست از اعماق قلبم در نمی آید

گیرم از ته مانده ی  عشق تو  شعری  ساختم....

سود شعرم چیست  وقتی که تو را  من باختم....

خوب می دانی  دل دیوانه ام از سنگ نیست....

گرچه  آهنگی برای ماندنت ننواختم....

شرم دارم از دلم بیرون کنم مهر تو را....

من که خود روزی به سوی مهر تو می تاختم....

قیمت دل کندنت کم نیست...اما غم نخور ....

من بهای رفتنت را با جنون پرداختم....

شاعر بی نشان

عشق چیزی غیرِ یک پیغمبر کذّاب نیست
مهربانی هست اما آنقدَرها باب نیست

بسترِ زاینده رودم خالی و خشک و خراب
تا بخواهی تشنه ام اما دریغا آب نیست

مانند کشاورز که نزدیک به برداشت

محصول خودش را همه آفت زده باشد

چه شده؟ ای دل دیوانه هوایش کردی؟
با دو چشمان پر از اشک صدایش کردی؟

مدتی بودکه غافل شده بودم ازعشق
تو مرا باز گرفتار بلایش کردی؟

گفته بودم که دلش معدن بی معرفتی ست
تو نشستی و دلت خوش به وفایش کردی؟

بستم آغوش به رویش که از اینجا برود
سینه ام را تو چرا باز سرایش کردی؟

او به احساس تو می زد لگد واما تو
سرمه چشم من از تربت پایش کردی؟

سعی کردم که فراموش کنم خاطره اش
بین هر خاطره ام باز رهایش کردی

به تو می گفتم از اول که خدا افسانه ست
ساده دل! باز شکایت به خدایش کردی؟

بارها تجربه کردی که دعا بی اثر است
باز هم بر سر سجاده دعایش کردی؟

رفته او با رقبا سرخوش و خندان لب و مست
وای بر تو که خودت را به فدایش کردی

شاعر بی نشان

شوق دیدار تو را دارم نمی آیی چرا؟
مثل باران ، تند میبارم نمی آیی چرا؟

خسته ام از درد ، از آهنگ های بیکلام
خسته از آهنگ گیتارم نمی آیی چرا

غرق در کابوس میمانم مجال خواب نیست..
من چرا تا صبح بیدارم؟ نمی آیی چرا؟

 رفته ای! با خاطراتت اشک میریزم هنوز
باز غم در سینه میکارم نمی آیی چرا؟

ای دوای درد قلبم، خسته ام از زندگی
بی تو در بستر گرفتارم نمی آیی چرا

نسخه ای پیچیده دکتر بوسه بر لبهای عشق
آه، محتاج پرستارم نمی آیی چرا

هیچ کس من را پرستاری به جز روی تو نیست
از تب این عشق، بیمارم نمی ایی چرا

ف-محمدزاده

میزنم داد مگر داد به جایی برسد
شاید از عشق تو فریاد به جایی برسد

تیر از چله رها کرده شبی با چشمی
منتظر مانده که مرداد به جایی برسد

خواستی سد دلت بشکند و رود شوی
تا در آن ماهی آزاد به جایی برسد

دل دریایی خود را که سپردی بر باد
شاید از مرحمت باد به جایی برسد

نکند فکر کنی عشق زمینت بزند
هر که با عشق در افتاد به جایی برسد

یا که با عشوه یک خط نگاری هر شب
دل اگر از کف خود داد به جایی برسد

آرزو می کنم از وادی غم دل بکنی
عشق یعنی نفسی شاد به جایی برسد

گفت شیرین، دلم از دست شما می گیرد
نکند باز که فرهاد به جایی برسد!!

دکترحمیدفردصفر

تو چه کردی که همه شهر دلم عاشق توست؟
دفتر و قافیه و شعر و غزل شایق توست

ما که گفتیم همان روز که شیدای توایم
اینکه عاشق نشدی من چکنم؟ منطق توست

این همه شور غزل کز سر صدقم جاریست
گوشه ی پرتویی از آیینه ی صادق توست
ما که پشت درمان هیچ نمی زد احدی
گه گداریست سرانگشت تو و تق تق توست

گر که من زود بمیرم همه تقصیر شماست
این تو هستی که همه مردن من از دق توست

تو بیا تا همه شهر بگویند به شعر
که همین شاعر پاییزی ما لایق توست..

شاعر بی نشان

فرستنده: شقایق